Nú er ég að verða búin með hann Eirík. Eiríkur var stríðsfákur mikill, ekinn tæpar 170 þúsund mílur og orðinn nokkuð aldurhniginn, þ.e. 18 ára gamall. Til að halda kappanum á götunni þurfti að leggja í viðgerðir upp á eina 900 dollara og reyndist það samdóma álit álitsbærra manna að ekki borgaði sig að leggja út í slíka fjárfestingu. Var kappanum því ekið nú í eftirmiðdaginn á partasölu í bænum sem keypti garminn af mér. Þar voru númeraplöturnar teknar af og mér heitið því að ekki yrði þessi elska nú tekin í sundur heldur yrði hann settur beint undir pressuna miklu. Blessaður kallinn.
Það er nú ekki alveg við hæfi að segja frá þessu en ég stórgræddi á þessum viðskiptum. Sjáiði til, ég fékk 18 dollara fyrir bílinn. Það hljómar nú ekki mikið, en ég keypti hann á einn dal og þannig græddi ég 17-falda kaupupphæðina! Eins og gefur að skilja bauð ég honum Shan mínum (sem var aðstoðarbílstjóri og almenn moralsk støtte á þessari erfiðu ferð) að koma í erfisdrykkju á kostnað hins látna. Splæst var í beyglur og allt sem við á að eta og nú sit ég hér við skrifborðið mitt og sporðrenni síðustu bitunum. Takk fyrir mig, Eiríkur!
Gerast áskrifandi að:
Birta ummæli (Atom)
Engin ummæli:
Skrifa ummæli